Als het een keizersnede zou worden is dat zo en dat is ok

Ik was uitgerekend op 3 april 2020.

Normaal gesproken zou ik werken tot 24 maart, alleen werk ik voor een buitenschoolse opvang. Toen ik had aangegeven dat ik zwanger was, kreeg ik aangepast werk. Dat was wel prettig. Ik deed destijds meer papierwerk en ondersteunde in de bibliotheek. Aldus, tijdens het werken daar veel gebabbeld over zwangerschappen, bevallen enz.

"Als het een keizersnede zou worden is dat zo en dat is ok. " 

Ik stond er wel voor open. (Dacht ik.. ) Ik had naast zwangerschapsdiabetes wel een goede zwangerschap gehad. Zonder al te veel kwaaltjes. Ik en mijn man gingen tijdens de zwangerschap samen naar de kinesist en dachten dus goed voorbereid te zijn. Ik was op 13.03.2020 nog steeds aan het werk. Mijn (voor)laatste week zat er op. In die week had kwam COVID overwaaien in het land. Ik zat die vrijdag te werken in de bieb, maar ik wilde geen extra week afgeven voor een virus. Twijfels alom, wat doe ik? Kom ik nog een week werken of niet? Wat met mijn ongeboren baby?  Wat zou de impact zijn als we het te pakken zouden krijgen? Aldus, die vrijdagavond (13.03.2020) telefoon van het werk dat ik niet meer mocht komen.  Oke, die knoop was dan ook weeral doorgehakt. Die avond had ik eigenlijk afgesproken met vriendinnen. (Lees: mijn vriendinnen hadden een babyshower georganiseerd. Hier kwam ik later achter. ) Helaas werd dit dan ook gecanceld in verband met de strikte lockdown dat die dag in ging. Ja, ik moest dus verplicht thuis blijven en genoot toen nog van de rust. Toen genoot ik echt nog van de dutjes, zonder baby en in alle rust.

Naarmate de datum naderde werd het spannender en spannender.  Dagelijks kreeg ik berichtjes van vrienden en familie. Iemand zien, dat mocht en kon niet. Op 26.03.2020 (zo vanaf 04.00 uur) voelde ik pijn tussen mijn schouderbladen en buikpijn. Ik wist niet meer welke houding aan te nemen. Ik ging dan maar douchen ‘s nacht, want iedereen raadde mij dat aan? Warmte? Helaas dacht de douche daar anders over. Geen warm water meer te bespeuren. Brrr, eruit! Euh ja, kersenpitje dan maar. En een extra dikke trui om te bekomen van de letterlijk koude douche.  Tv aan en gedachten " verzetten." Focus elders proberen leggen. Oefeningen die de kinesist had uitgelegd.Ik had verschillende dingen uitgeprobeerd. Geen idee of het beter zou worden. Ondertussen was manlief wakker. Ik vertelde wat de afgelopen nacht was gebeurd.

Manlief raadde aan om toch maar een douche te pakken. Die vervolgens wel warm was. De uren gingen voorbij en de pijn werd ondraaglijker en ondraaglijker. Ik zocht via YouTube wat muziek op, want ja gedachten verzetten en niet te snel naar het ziekenhuis rijden. Je zou toch terug gestuurd worden. Het was 10.00 uur in de ochtend en ik postte het liedje van 'Treasure’' van Bruno Mars op mijn Facebook pagina. We keken samen nog een serie ter afleiding. 

Tegen de middag werd de pijn erger en erger. Ik liep thuis te ijsberen.  Vervolgens heb ik om 14.30 uur besloten: we MOETEN naar het ziekenhuis en wel nu! Mijn man zei vervolgens zou je niet eerst bellen? Voor je misschien huiswaarts gestuurd word. Ze vroegen of de weeën om de vijf minuten kwamen. Ik was de pijnscheuten in de gaten aan het houden en zei dus zelf verzekerd JA. Oke, we mochten komen.  Om 15.00 uur waren we al in het ziekenhuis. De uren die volgde waren spannend en ik was ook wel bang. Ze vroegen in het ziekenhuis of de pijn erger werd. Ik dacht niet persé erger. In eerste instantie werd er gezegd dat ik de volgende ochtend ingeleid moest worden. Dat stelde mij gerust. Ik zou ons klein meisje bijna ontmoeten. Daar keek ik sowieso naar uit. Echter bleek nadien dat mijn hart en lever zwaar aan het falen waren. Ik had last minute zwangerschapsvergiftiging. Hoe kan dit? Er werd in samenspraak met de gynaecoloog besloten om onze dochter te halen met de keizersnede.

Ik vond nog minder mijn draai en voordat ik het wist werd ik door de keldergangen van het ziekenhuis naar de operatiekamer gereden. Dit omwille van Corona. Het ziekenhuis stond letterlijk en figuurlijk op z'n kop. We zagen her en der karren staan met bergen was van de Covid afdeling. Het restaurant was gesloten, het was er koud en kil. Nog kouder en killer dan dat een ziekenhuis al is. 

Vervolgens de lift in met wat stoten van het bed tegen de muur. Mijn man werd naar een apart kamertje gestuurd tot ik de ruggenprik gehad had. Ik vond het wel pittig van het bed overgeheveld worden naar de operatietafel. Er kwam een specialist zich voorstellen en legde uit over de keizersnede. Ik werd met mijn armen vast gemaakt, want zo gaat dat blijkbaar bij een keizersnede. Enfin, de vroedvrouw naast mij en mijn man. Het doek werd voor mij gehangen. Via het plafond kon ik het deels volgens, maar daar ben ik mee gestopt toen ze mij gingen opensnijden. Ik voelde voornamelijk getrek en geduw in mijn buik. Waarop de specialist vervolgens vroeg of ik nog iets voelde? Ik zei vastberaden ja! Waarop de specialist antwoordde: " Oh maar das normaal hoor. " 

De momenten die volgde waren allesbehalve aangenaam. Bon, daar was ze dan onze dochtertje. Geboren om 22.00 uur. (en 's ochtends om 10.00 liedje gepost op Facebook - dat kan geen toeval zijn) Ik kon haar nu zien boven het doek. “ Hoe heet ze? ” vroeg de vroedvrouw. Vervolgens zei ik met een klein stemmetje: "Louise”. Ze werd even bij mij gehouden en daarna ging ze weg voor controle.Ik moet blijkbaar gezegd hebben " Oh, zo klein. " Ik werd opgelapt en manlief ging met dochtertje mee. 

Ik werd dus naar intensieve zorg geleid naar aanleiding van de vergiftiging. Dit was letterlijk een aanslag op mijn lijf.Manlief nadien nog bij mij geweest, we hadden voordien besloten dat hij dit nachtje thuis zou slapen. Mijn nacht daaropvolgend was dus één zonder man, maar ook zonder dochtertje aangezien zij in de couveuse moest vanwege haar licht geboortegewicht. Ze woog 2,260 kg. Daar lag ik dan op de intensieve zorg, helemaal alleen. Letterlijk en figuurlijk. We hadden nog niemand op de hoogte gebracht van de geboorte van onze dochter. Het was die dag zo hectisch en raar geweest. Ik herinner voornamelijk piepende machines en gestommel op intensieve zorg versus weinig slaap.

Ik was heel blij om manlief (bij bewust zijn) terug te zien. Nog wat draaierig van de keizersnede en alles wat daarbij kwam.  De volgende ochtend besloten we om iedereen op de hoogte te brengen van de geboorte van Louise. Beide grootmoeders waren in tranen aan de telefoon, omdat ze niet mochten langskomen wegens COVID en we zaten in de allereerste lockdown. Het was daardoor heel rustig op de afdeling.

Daarna startte ons avontuur samen. We maken het goed samen. Ook de borstvoeding verliep soepel. Alleen geen echte kraamperiode gehad door COVID. Dit was heel zwaar voor mij. Tijdens de derde of vierde nacht in het ziekenhuis heb ik last gehad van babyblues. Louise lag trouwens nog steeds in de couveuse en ik was afhankelijk van de verpleging. Verschrikkelijk!! 

Het uit bed stappen en naar het toilet gaan ging heel moeizaam. Ik had dat erg onderschat. Ons dochtertje was anderhalve maand toen moemoeke (mijn mama die ik in heel het verhaal dus zwaar moeten missen heb door COVID) eindelijk thuis langskwam.

—-

Geschreven door moeder Jessie.