We weten nog niet hoe maar jij gaat vandaag mama worden.

Ik voel mij al een paar weken wat anders. Mijn vriend zegt dat het verstandig is als ik een zwangerschapstest ga doen omdat ik al een paar dagen overtijd ben. We kopen samen een zwangerschapstest. Ik besluit om de zwangerschapstest te maken. Wat duurt een minuut dan lang! Hij is positief. Wat ben ik verrast. We verwachten een kindje. We zijn spontaan zwanger geworden. Dus dit is heel goed nieuws.

Als ik 6 weken zwanger ben krijgen we onze eerste echo. We zien een klein bobbeltje. Met een kloppend hartje. Wat is dit bijzonder om te zien. Van blijdschap begin ik te huilen. Omdat ik het allemaal erg spannend vind krijg ik twee weken later nog een echo om mij gerust te stellen. Je ziet dat het babytje al is gegroeid. Wat mij gelijk gerust stelt. Een paar dagen later verlies ik bloed. Ik schrik en bel de verloskundige omdat ik mij zorgen maak. De volgende dag mag ik langs komen. Omdat Jack niet mee kan vraag ik aan Alinda of ze mee wilt, mijn zus. Op de echo zien we een babytje wat weer gegroeid en een kloppend hartje. Ik huil van geluk. Wel ziet de verloskundige bloedstolsels zitten. Ze kan niet zeggen hoe het zal verlopen. Omdat ze mijn eierstokken niet kan vinden met de echo wordt ik doorgestuurd naar een gynaecoloog. Ondertussen blijf ik bloed verliezen. En zakt de moed in mijn schoenen. Een paar dagen later krijgen we een echo bij de gynaecoloog. Ook zij kan mijn eierstokken niet vinden. Wel zien we dat het babytje goed groeit. Over het bloedverlies kan ze niet zoveel vertellen. Na de echo die we met 9 weken kregen vertellen we tegen onze ouders over onze zwangerschap. Ze zijn erg verrast. Ze zijn zo blij. We gaven ze een koffertje met babyspulletjes erin en de echo foto’s. Als ik 10 weken zwanger ben vertellen we het tegen de familie. Al vind ik dit ontzettend spannend omdat ik niet weet wat mijn lichaam gaat doen. Als ik 11 weken zwanger ben krijgen we onze termijnecho. We worden een paar dagen vooruit gezet. Van 30 oktober naar 3 november en later naar 1 november. Alles ziet er goed uit. Het babytje groeit goed. Nu durven we het tegen anderen te zeggen. Als ik 12 weken zwanger ben stopt het bloeden, eindelijk. Wat was dit een onzekere tijd. Ik ben veel moe en de hele dag door misselijk. Geen eetlust. Maar vanaf 12 weken kon ik pas echt genieten en beseffen dat alles goed zit. Er groeit een baby in mijn buik. Een kindje van ons samen. 

Vanaf een week of 14 begin je al een beetje een buikje te zien. In de weken die volgen zie je mijn buik flink groeien. Wat vind ik dit mooi. Echt een wonder. Als ik 16 weken zwanger ben delen we op social media dat we zwanger zijn. Wist je dat ik niet alleen samen zwanger ben met Alinda? Mijn schoonzus is ook zwanger. Alinda van een jongen en Talitha van een jongen en een meisje. Een tweeling dus. Mijn ouders krijgen 4 kleinkinderen erbij in 3 maanden tijd. Talitha en ik schelen 12 weken. Alinda en ik schelen 6 weken.

Als ik 21 weken zwanger ben krijgen we een 20-weken echo. Wat is dit spannend. Met de baby is alles in orde. Alleen is het nogal lastig om een profiel van haar te zien waardoor ik van houding moet veranderen en nog maar even naar de wc moet om te kijken of het dan wel lukt om haar profiel te zien. Na wat zoekwerk lukt het. De verloskundige vraagt of we willen weten wat het geslacht is. Dit willen we graag weten. Ze zet het beeld stil en we zien 3 streepjes. Ze typt in het scherm ‘meisje’. Wauw! Wat gaaf. We krijgen een meisje. Mijn placenta blijkt deels voor de uitgang te liggen. De placenta kan nog omhoog groeien maar kan wel bloedverlies veroorzaken. Wel ligt ze dwars. Maar ze heeft nog genoeg ruimte dus ze kan nog goed gaan liggen.

De weken die voorbij gaan voel ik mij goed. Ik geniet van mijn groeiende buik. Van het meisje wat in mijn buik mag groeien. Als ik 24 weken zwanger ben voel ik haar eerste schopjes. Wat is dat een mooi gevoel. Wel heb ik veel last van mijn ribben omdat ze best hoog in mijn buik ligt. 

Met 29 weken wordt ik verrast met een gezellige babyshower. Zo lief. We doen spelletjes, versieren een kledinghanger en kletsen gezellig bij. Als ik 31 weken zwanger ben krijg ik veel jeuk aan mijn buik en ontstaan er grote blaren op mijn buik. De huisarts zegt dat het PUPPP is en geeft een zalf mee. Hier gaat het gelukkig mee weg. Maar de jeuk blijft. ’s Nachts zelfs zo erg dat Jack er gek van werd omdat ik zo aan het krabben was.

Als ik 33 weken zwanger ben wordt er een echo gemaakt om te kijken of ze als gedraaid is. Ze ligt gelukkig goed. Omdat mijn buik zo groot is heeft ze nog wel ruimte om te draaien maar ze kunnen de baby uitwendig draaien dus dat is verder geen probleem. De pijn in mijn ribben wordt wel steeds heftiger en zorgt ervoor dat zitten gewoon niet fijn meer is. Ik voel mij echt een zeurend vrouwtje wat klaagt over haar zwangerschap.

Toen ik 35 weken zwanger was werd ik heel erg moe en benauwd. Zo moe dat ik alleen nog maar kon slapen. Praten was vermoeiend. Douchen was al teveel. De huisarts wilde graag dat ik bloed liet prikken. Ze belde later om te zeggen dat de waardes goed waren. Die avond werd ik gebeld door de huisartsenpost. Een huisarts maakte zich zorgen over een bloedwaarde. Het kon met mijn zwangerschap te maken hebben. Ze wilde dat ik langs kwam. Jack was weg. Ik heb hem gebeld om te vragen of hij naar huis wilde komen omdat ik naar de hap moest. Daar stuurde de huisarts mij door naar de spoedeisende hulp. De longarts kwam langs. Ze waren bang voor een longembolie. Er werd een hartfilmpje gemaakt. Dit was in orde. Ook werd er een mri-scan van mijn longen gemaakt waarbij ik contrastvloeistof kreeg ingespoten via infuus. Op de scan zagen ze geen longembolie. Wel zagen ze vocht bij mijn hart zitten. Een paar dagen later werd er een hartecho gemaakt. De cardioloog zei dat er een klein beetje vocht bij mijn hart zat maar dat dit verder geen kwaad kon. De verloskundige gaf mij verplicht bedrust. Maar ik had geen energie dus ik lag al veel op bed en op de bank. Het zat mij allemaal niet zo lekker. Jack zei dat ik de gynaecoloog moest bellen. Daar kon ik gelukkig snel terecht. Omdat ik veel jeuk had 's nachts en jeuk had in mijn handpalmen en voetzolen begon de gynaecoloog aan zwangerschapsvergiftiging of zwangerschapscholestase te denken. Ze wilde mij doorsturen voor een CTG. Eenmaal aan de CTG zagen ze dat het niet zo goed ging. Mijn saturatie was veel te laag. Er werd bloed geprikt. Ze wilden mij opnemen in het ziekenhuis. Die avond kwam de longarts, cardioloog, anesthesist, gynaecoloog en verloskundige langs. Er werden allemaal onderzoeken uitgevoerd. Iedere dag werd er bloed geprikt. De artsen, verpleegkundigen en verloskundigen zagen dat het niet goed ging. Ze wisten niet wat er met mij aan de hand was. Wat was ik moe en uitgeteld. De baby vond het ook leuk om steeds te verliggen zodat de ctg’s wat lastiger werden en de verpleegkundigen steeds terug kwamen om de doppen weer goed te leggen. Jack en ik wisten inmiddels hoe we zelf de doppen moesten vasthouden om zo de registratie goed te houden op de monitor. Na twee dagen in het ziekenhuis kreeg ik de uitslag van mijn bloed. Ik had zwangerschapscholestase. De waarde was vrij hoog. Omdat dit effect heeft op het ongeboren kind werd ik ingeleid. Ik was 37 weken zwanger op dat moment. Wat was ik bang dat er iets met de baby zou zijn. Was mijn lichaam haar ziek aan het maken?

Zwangerschapscholestase zorgt ervoor dat je lever de galstoffen niet meer kan afvoeren. De galstoffen komen dan in de bloedbaan en dat kan bij het ongeboren kind komen. Dit is schadelijk voor het ongeboren kind.

De inleiding begon op 13 oktober. Er werd een ballonnetje geplaatst. Dit zorgde ervoor dat ik wat krampen kreeg. Daarna mocht ik in bad. Dit voelde heel fijn. Die avond kreeg ik een tabletje zodat ik wat beter kon slapen. Omdat ik zo moe was had ik gewoon geen energie meer. Jack mocht gelukkig bij mij blijven slapen.

De volgende dag, op 14 oktober, werd het ballonnetje verwijderd. Er was nog geen ontsluiting. Die dag werd er twee keer gel ingebracht. De weeën begonnen nu meer toe te nemen. Ik liep rondjes door de kamer. Zat op een grote bal. Lag op bed. Ging douchen. Allemaal om de weeën weg te puffen. Later die dag was mijn baarmoedermond verstreken en had ik 2 cm ontsluiting. Wel werd er regelmatig gecheckt of ik al wat meer ontsluiting had. Wat doet dat pijn. De gynaecoloog kwam ook af en toe langs. Verder was het afwachten. Begin de avond mocht ik in bad. Dit gaf wat verlichting. Toen ik wilde gaan slapen kreeg ik weer een tabletje zodat ik rustig kon slapen. Want wat was ik moe van alles. De weeën gingen natuurlijk gewoon door.

Op 15 oktober kwam de gynaecoloog onze kraamsuite binnen. Ze zei: ‘Vandaag ga jij mama worden. We weten nog niet hoe maar jij gaat vandaag mama worden.’ Ze keek of ik al wat meer ontsluiting had maar ik zat nog steeds op de 2 cm. Ze brachten nog een keer de gel in. Daarna werd ik klaar gemaakt voor een ruggenprik. Hier had ik om gevraagd omdat ik het niet meer vol hield zo. De verpleegkundige ging met mij mee. Ik mocht tegen de verpleegkundige aanleunen en in haar handen knijpen. De ruggenprik werd goed gezet. Eenmaal op de kamer kreeg ik een catheter en kreeg ik weeënopwekkers via het infuus. Ook werd ik met allerlei snoeren aangesloten. Toen de ruggenprik was ingewerkt werd er gekeken of ik al ontsluiting had. Ik zat nu op 3 cm. De vliezen werden gebroken. Hier zat meconium in. De baby was dus zelf ook niet lekker. Ze kreeg een registratie snoertje op haar hoofdje. Omdat ik geen weeën voelde viel ik na al die onderzoeken in slaap. Ik kwam al uitgeput in het ziekenhuis en ik kon gewoon niet meer. Ik was echt op. Zo moe was ik. Op de monitor was te zien dat ik flinke weeën had. Hier voelde ik niks van. Later voelde ik ontzettend veel druk. Dat kon ik weg puffen. Maar op den duur kon ik alleen maar huilen. Ik was in paniek. De verpleegkundigen en verloskundigen waren zo lief maar ik kon niet meer. De gynaecoloog kwam kijken of ik al meer ontsluiting had. Helaas nog maar 3 cm ontsluiting. Ze zei als je om 19:00 nog niet of de 4 cm ontsluiting zit gaan we de o.k. vrijmaken voor een keizersnede. Om 18:45 kwam ze terug. Nog steeds 3 cm ontsluiting. Ik zou een keizersnede gaan krijgen. Wat was ik opgelucht. Eindelijk! In de tussentijd werd ik losgekoppeld van alle snoeren. Inmiddels was Alinda ook gekomen. Ze wilde graag bij mij zijn. Hiervoor had ze haar 5 weken oude zoontje bij mijn ouders gebracht. De druk voelde ik nog steeds dus die moest ik echt weg puffen. Het deed zo’n zeer. Alsof ze eruit wilde maar niet kon. Inmiddels was ik al ruim 50 uur bezig met mijn bevalling. Eenmaal op de o.k. voelde ik dat ze bezig waren aan mij, ik voelde veel pijn. Jack zat net bij mij. Maar als snel werd er van alles bij gespoten om de pijn te verminderen. Dit werkte niet snel genoeg. Ze waren namelijk al bezig. De gynaecoloog zei: ‘papa mag weg. Mama gaat slapen.’ Ik kreeg een kapje en viel in slaap. Ik werd onder volledige narcose gebracht. De verpleegkundige had mijn camera aan een assistent op de o.k. gegeven. De assistent ben ik voor eeuwig dankbaar voor de mooiste foto van ons dochtertje. De foto dat ze uit mijn buik kwam. Toen ze bij de de kinderarts werd gecheckt mocht Jack erbij komen. Hij mocht symbolisch een stukje navelstreng doorknippen. Alles was goed. Ze is gezond. Ze werd met Jack in een couveuse naar de kraamsuite gebracht. Jack mocht met haar buidelen, huid-op-huid contact. Toen ik weer wakker was werd ik naar de kraamsuite gebracht. Ze vroegen wat haar naam was, dit wilde Jack namelijk tegen niemand zeggen. Dat liet hij aan mij over. Zo lief. Haar naam: Niene Sofia. Ze zeiden dat alles goed was gegaan. Op de kraamsuite werd Niene gelijk op mijn borst gelegd. Wauw! Na al die tijd mocht ik ons dochtertje vasthouden. Wat was ik ongelofelijk trots op ons mooie wonder. Zo volmaakt. Zo mooi.

Na mijn bevalling hebben we nog drie dagen in het ziekenhuis gelegen. Wat was het fijn om weer thuis te komen. We hebben echt een hele fijne kraamweek en kraamverzorgster gehad. Niene dronk niet goed en viel veel af, maar dat heeft ze daarna allemaal weer ingehaald. Niene is een lieve, rustige, tevreden en makkelijke baby. Ze ontwikkeld zich zo snel. We zijn echt trots op haar. We genieten van haar.

Heel lang voelde ik mij een falende moeder. Na al die tijd werkte mijn lichaam gewoon niet mee. Niene werd geboren terwijl ik onder volledige narcose was. Zo lang bezig en dan zie ik haar niet geboren worden. Dat vond ik echt heel heftig. Alsof ik mijn best niet had gedaan. 

Mijn bevalling was traumatisch. Na een aantal heftige en intense EMDR sessies kan ik zeggen dat ik positief op mijn bevalling terug kan kijken

TIP. Wat ik je ook mee wil geven: Als je je niet fijn voelt bij een zorgverlener dan mag je om een andere zorgverlener vragen. Zorg dat je goede informatie mee krijgt. Als je een beval plan hebt dan mag je daarin vermelden dat je niet teveel onderzoeken wilt zoals toucheren. Iedere bevalling is anders. Probeer rustig te blijven. Je kan het!