De gynaecoloog zegt dat ze dit gedurende een bevalling zelf nog niet eerder heeft meegemaakt.
Zwangerschap: vrij snel werd ik zwanger van ons 2e kindje toen we het weer gingen proberen. Onze oudste, Otis, duurde ruim een jaar en er gingen twee vroege miskramen aan vooraf. We gingen dus van een wat langere periode uit voor ik weer zwanger was, maar wat dankbaar dat het deze keer zo snel raak was. De zwangerschap verliep redelijk goed met wat ongemakken, maar lichamelijk was het pittig met de vermoeidheid en de misselijkheid die aanhield tot 22 weken. Dit combineren met een nieuwe baan en een dreumes was soms wat lastig. Gelukkig groeide onze dochter goed en ik kreeg al het begrip van mijn team en directeur als het soms iets minder ging. Dat zorgde er mede voor dat ik deze keer erg fijn 5 weken voor de bevalling met verlof ging.
Thuis: 16 maart was ik uitgerekend van ons tweede kindje, een dochter, en ik verloor al een tijdje bloed. Het rommelde behoorlijk en ik sliep al tijden vrij slecht. Mijn lichaam was op en ik werd de 17e getoucheerd om te kijken of er al ontsluiting was. De baarmoedermond zat nog dicht, dus helaas. Die hele dag voelde ik me oké. In de avond was ik aan het videobellen met mijn broer en schoonzus. We waren de verkiezingsuitslagen aan het bespreken die op tv waren. Ik vertelde dat de verloskundige langs was geweest maar er weinig te vertellen was en ik eigenlijk niks verwachte deze nacht. Terwijl ik het gesprek aan het afsluiten was werd mijn broek nat..en natter en het leek niet te stoppen. Ik stond op en vroeg mijn man om handdoeken. Mijn broer en schoonzus had ik nog aan de lijn.."IS DIT EEN GRAP?!" maar nee.,dit herkende ik van onze zoon. Yes, het gaat beginnen!
Alles stond klaar voor een thuisbevalling. Ik liet de verloskundige weten dat de vliezen gebroken waren en het vruchtwater doorzichtig was. Ik zou haar berichten wanneer de bevalling goed op gang was gekomen. Bij onze zoon had ik langdurig gebroken vliezen en werd ik medisch. Deze keer hoopte ik wél op de thuisbevalling en hopelijk iets sneller dan de 35 uur die ik bij onze zoon vanaf inleiding in het ziekenhuis aantikte. Nog geen half uur later was ik op de wc om kraamverband te wisselen en zag ik dat het vruchtwater groen leek. De verloskundige stuurde ik een foto en binnen 20 minuten stond ze op de stoep. Er zat zoals ik dacht meconium in het vruchtwater, dus we werden doorgestuurd naar het ziekenhuis.
Ziekenhuis: rond 21.30u werd ik ingeleid, we werden ontvangen door een warm team in het geboortecentrum. Ook deze keer geen thuisbevalling. Het zij zo. Onze dochter maakte het nog goed in de buik en ik had geen ontsluiting. Inleiding werd meteen vol aan gezet want meconium duidde wel op ongemak en dus moest het met wat haast gebeuren. Er werd nog een echo gemaakt en ze lag goed in de bekken met het hoofdje naar beneden. De inleiding begon prima, het was wederom pijnlijk maar dit gevoel herkende ik nog van de vorige keer en toen trok ik het goed. We nemen het beval plan door en ik voel me goed. Dit lukt me, kom maar door!
23.30u : ik krijg ineens de pijn niet meer goed weg en het voelt alsof ik al een beetje moet persen. De verloskundige checkt en voelt een handje wegschieten bij het toucheren en meet 1 a 2 cm ontsluiting, persen is dus niet aan de orde. Huh, een handje? Ze legt uit dat er prima een handje naast haar hoofdje heeft kunnen zitten die nu weg is. Door corona had ik alleen de mogelijkheid om vóór 2400 of na 09.00 te beslissen of ik een ruggenprik wil. Ik kies ivm de weinige ontsluiting en de pijn die ik niet kan wegzuchten voor een ruggenprik.
00.00: ruggenprik. De kamer is volgeladen met mensen. Ik zit diep in de weeën storm. Tijdelijk wordt de inleiding iets minder hard gezet omdat ik stil moet zitten. De weeën blijven komen en ik puf er doorheen terwijl de anesthesist de ruggenprik probeert te zetten en de assistent mij vasthoudt. De assistent is een grote beer van een vent die me heel lief wrijft over mijn schouder terwijl ik aangeef dat er een wee aan komt en wanneer hij weer weg is. Er wordt 5 keer geprikt en bij de 5e keer denk ik dat hij werkt.. Maar in alle eerlijkheid weet ik het niet meer. Ze blijft bij me zitten voor een tijdje om me in de gaten te houden en ik heb het idee dat de ruggenprik wel iets doet, maar zeker niet genoeg. Zij denken dat het wel beter gaat voelen zo als ik weer op het pompje mag drukken en verlaten de kamer. Na drie kwartier raak ik in paniek. Ik heb zo ontzettend veel pijn en moet alleen maar huilen en puffen. De weeën komen onwijs snel en ik voel toch echt persdrang. Alles in mij begint nu echt te zeggen dat het niet klopt.
01.45: de verloskundige en verpleegkundige staan aan mijn bed. Ze praten met mijn man en mijn hand wordt vastgehouden. Ik hoor ze zeggen dat dit inderdaad niet voorspoedig gaat en de pijnbestrijding niet werkt. Ze gaan de gynaecoloog halen. Ze verliezen steeds de hartslag vd baby maar dat komt doordat ze veel beweegt en niet doordat de hartslag ermee stopt of minder wordt zeggen ze.
02.30: er wordt een echo apparaat mijn kamer binnengereden en de gynaecoloog, verloskundige en verpleegkundige staan in de kamer. Ze leggen me uit dat ze nog een keer de baby willen bekijken om te zien of alles wel goed gaat. Bij de echo blijkt ze compleet dwars te zijn gaan liggen. De gynaecoloog zegt dat ze dit gedurende een bevalling zelf nog niet eerder heeft meegemaakt. De inleiding wordt direct gestopt. De pijn neemt gelijk af en de weeën volgen elkaar minder snel op en ik krijg daardoor de ruimte om een beetje adem te halen.
03.15. De enige optie die ik nog heb is een versie. De gynaecoloog waarschuwt me voor de pijn die daarbij komt kijken in dit stadium. Als dit de laatste hoop is op een vaginale bevalling dan grijpen we die aan. Ik ben kapot van de uren voorafgaand en heb gewoon nog weeën.. de versie doet dus idd gigantisch veel pijn. Mijn handen worden vastgehouden door mijn man en de verpleegkundige terwijl de verloskundige en gynaecoloog meerdere pogingen doen om onze dochter te draaien. Iedere keer voel ik haar als een elastiekje terugschieten. Mijn ribben en bekken doen pijn van het geduw en alles brandt en voelt beurs. Na een tijdje zeg ik dat het genoeg is geweest. De verloskundige aait me over mijn been en de gynaecoloog zegt dat ze vindt dat ik gelijk heb en dat ik er alles aan heb gedaan. Onze dochter heeft het niet zo leuk meer na de versie pogingen en dus worden we direct klaargemaakt voor de OK.
04.05: alles gaat in een waas, ik ben voor mijn gevoel de hele verbinding met de bevalling en mijn dochter al kwijt. De weeën blijven komen maar ik kan er niks mee. Het is een rare combinatie van emotie, pijn en onverschilligheid tegelijkertijd. Ik zie in de OK dezelfde anesthesist als een paar uur daarvoor. Ze begroet me en vindt het vervelend me hier te zien geeft ze aan. Ik heb het koud en krijg dekens over me heen. Er zijn zoveel mensen met mondkapjes in deze operatiekamer en ook achter het raam van de OK wordt er naar me gezwaaid. Ik moet weer rechtop zitten en de verpleegkundige geeft streng aan dat de ruggenprik niet werkte en de anesthesist hem deze keer goed moet zetten. Dit werkte averechts want wederom 5 pogingen later zat hij nog steeds niet. We beslissen het niet langer te proberen en mijn dochter te halen. Ik krijg een kus van mijn man en word onder narcose gebracht. Een tijdje later word ik wakker op de uitslaapkamer en word ik gefeliciteerd met onze dochter. Ze maakt het goed en ligt bij mijn man op onze kamer. Ik mag er ook zo naar toe. Na een paar likjes van een waterijsje mag ik die kant op.
06.00: ik word onze kamer binnengereden en zie mijn dochter bij mijn man liggen. Ik weet dat ik nu blij moet reageren en ben dat ook zeker ergens wel.. Maar dat gevoel zit ver weg. Ik hoef haar los van de borstvoeding niet vast te houden voor mijn gevoel.
De dagen die daarna volgen zitten vol met tranen van verdriet, pijn en geluk. We hebben dezelfde kraamhulp als bij onze zoon en dat is een zegen. Borstvoeding staakt na een paar dagen en dat zorgt weer voor veel verdriet bij mij en frustratie bij onze dochter. Weer iets dat niet lukt. Na een weekje begin ik me fysiek gelukkig beter te voelen. Mentaal heeft het een tijdje geduurd. Na anderhalve maand blijkt dat onze dochter haar tongriem te kort is en lipband te strak. Daar komt de osteopaat achter, dat verklaarde ook de borstvoeding die niet op gang kwam.
Eigenlijk voel ik me nu na een half jaar vrij neutraal over de bevalling. De binding met mijn dochter is goedgekomen. Het gezin is weer in rustig vaarwater en mijn wond is prachtig genezen. Vlak na de bevalling kreeg ik de opmerking: "ah, fijn toch dat je de bevalling niet hebt meegemaakt, heerlijk dat je onder narcose was, zo had ik het ook wel gewild." dit raakte me toen enorm, want dit was totaal niet wat ik wilde. Gelukkig heb ik voornamelijk ook hele fijne en liefdevolle reacties gekregen. Zo stuurde een vriendin die zelf twee keizersnedes heeft gehad mij iedere dag een week lang berichtjes om me te herinneren dat ik niet heb gefaald, zoals dat toen wel voelde. Ik heb nu twee pittige, totaal niet "volgens het boekje", bevallingen gehad - 1 vaginale en 1 keizersnede - en ik kan de opmerkingen over dat de keizersnede de 'makkelijke' optie is meer dan ooit verwerpen. Wat een onzin! Ik wrijf vaak even over mijn litteken en ben mijn lichaam inmiddels dankbaar en wil niet meer teleurstelling voelen voor hetgeen dat niet mogelijk was. Het brengt me nu zo weinig en onze dochter brengt me zoveel.