Ik was volledig uitgeput

Mijn eerste keizersnede was een semi spoedkeizersnede.
Onze kleine man wilde zichzelf niet aandienen en was ook nog niet ingedaald. Ik was 41+5 dagen zwanger dat ik eindelijk gestript kom worden. Niet heel veel later kreeg ik mijn eerste weeën.
Begin van de avond werden deze regelmatiger en kwam de verloskundige langs en werd bevestigd dat de bevalling toch echt begonnen was. Op dat moment had ik een kleine 2 cm ontsluiting en kreeg het advies om lekker te gaan slapen. Mocht het erger worden kon ik bellen. Alleen dat slapen werd het niet, de weeën werden wel wat minder frequent, maar doordat ik rugweeën had kon ik niet lekker liggen en elke keer als ik bijna in slaap viel kwam er weer een wee.

Dus om 1.00 in de nacht kwam de verloskundige weer, ruim 2 cm ontsluiting, balen. Ik werd ingestuurd, omdat ik sowieso de volgende dag ingeleid zou worden. De weg naar het ziekenhuis was heftig, een weeënstorm. En ja hoor, ruim 5 cm daar aangekomen.
Mijn vliezen werden doorgeprikt, maar veel meer ontsluiting kreeg ik niet. Om 7.00 zat ik op 7 cm. De weeënopwekkers werden aangezet en mijn weeën werden veel heftiger, maar waren niet effectief.
Om 9.00 werd mij ten zeerste aangeraden om het pompje te accepteren, zodat ik tussen de weeën door goed kon rusten, ik was volledig uitgeput.
Uiteindelijk werd om 13.30 voorzichtig een keizersnede voorgesteld. Ik was op een punt dat ik alles prima vond, zolang het maar een gentle sectio mocht zijn. Ik moest nog een half uur proberen op mijn zij te liggen als laatste poging. Mijn ontsluiting was nog steeds maar 7 cm en onze zoon was nog steeds niet goed ingedaald en ondertussen ook in kruin ligging gedraaid.

Doordat ik op mijn zij lag in combinatie met het pompje zakte ik letterlijk een beetje weg, ik weet nog goed dat ik dacht 'als ik nou geen adem haal dan krijg ik ook geen weeën meer' Ik was volledig uitgeput, ik kon niet meer. Telkens hoorde ik ver in de verte de verloskundige van het ziekenhuis zeggen dat ik moest door ademen en als ik dat dan deed kreeg ik weer een wee.
Opeens was het klaar, de OK was gereed en ik werd van het pompje gehaald en naar de OK gereden. Later hoorde ik dat mijn saturatie dusdanig daalde elke keer dat het niet meer verantwoord was om zo door te gaan.

In de OK kreeg ik een ruggenprik en vanaf dat moment had ik rust, eindelijk geen weeën meer. Niet heel veel later werd het schermpje voor mij omhoog getild en zag ik daar onze zoon geboren worden. De euforie die ik voelde is niet te beschrijven. Ik was zo opgelucht en gelukkig! Hij was er eindelijk! Ik zag een grote snottebel opgeblazen uit zijn neus komen en toen werd hij even bij me weggehaald om gecheckt te worden door de kinderarts. Nog 5 minuten later werd dat kleine mannetje op mijn borst gelegd, huid op huid. Tranen van geluk stroomde over mijn wangen en mijn vriend pinkte ook een klein traantje weg.

In de verkoever mocht de kleine man al fijn aan de borst en we werden al vlot naar de afdeling gebracht.
Ondanks de heftige bevalling kijk ik er positief op terug. Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was heb ik aldoor gezegd dat het kindje beslist hoe het geboren zal worden en ik niet. Ik wilde thuis bevallen zonder pijnstilling, maar daar dacht meneer toch echt anders over.

Keshia Filarski-van Drunen

Vorige
Vorige

Mijn man zegt altijd: “Niet achteruit kijken schat, maar vooruit!” En zo is het. Ik doe in ieder geval mijn best.